Neo-realisme

Het neo-realisme is een internationale beweging die halverwege de jaren vijftig ontstond in Engeland en Amerika. Naast het neo-realisme wordt ook de term poptical-art gebruikt. Onveranderlijk is de ‘gewone mens’ en het ‘gewone leven’ het onderwerp. In 1960 krijgt poptical-art navolging in Frankrijk onder de term Nouveau Réalisme. Zowel in poptical-art als in het nouveau-realisme maken kunstenaars gebruik van alledaagse voorwerpen en alledaagse gebeurtenissen. Het neo-realisme is te zien als een reactie op abstracte kunst en surrealisme. Uiteindelijk is neo-realisme de term geworden waar zowel poptical-art als nouveau realisme onder vallen. Het neo-realisme vindt de werkelijkheid wonderlijker dan fictie. In het neo-realisme is niet de fantasie of het persoonlijke gevoelsleven de belangrijkste inspiratiebron, maar de dagelijkse realiteit. Vaak vormen triviale details uit de werkelijkheid of gebeurtenissen uit het dagelijks leven het Leitmotiv. Eind jaren 60 ontwikkelde zich het hyper-realisme –het moest échter dan echt zijn. Echter dan echt mondde veelal uit in een karikatuur van het echte leven. Een vertegenwoordiger van deze stroming is Duane Hanson. Hanson gaf het hyperrealisme vorm met driedimensionale objecten. Van kunststof maakte hij levensgrote en levensechte figuren, netjes gekleed en voorzien van de alledaagse accessoires. De bijna tastbare echtheid veroorzaakte bij toeschouwer een schokreactie. Hanson portretteerde met zijn werk op karikaturale wijze de burgerlijkheid van de gewone Amerikaan. Het hyperrealisme vinden we vooral in de Verenigde Staten. Ook wordt er wel onderscheid gemaakt tussen het de menselijker Europese en de overdreven Amerikaanse variant van het fotorealisme.