Heckel, Erich

Erich Heckel (naamvariant: Reinhold Erich Heckel)werd in Döbeln (Sachsen) op 31 juli 1883 geboren en overleed in Radolfzell am Bodensee op 27 januari 1970.

Hij volgde een opleiding aan de Technische Hochschule in Dresden. Zelf gaf hij les aan Klaus Arnold, Eric Beynon, Peter Dreher en Alfred Emmerich.

Als kunstenaar was hij actief in Dresden, Berlijn, Hiddensee, Flensburg, Hemmenhofen, Roeselare, Oostende, Gent, Zandvoort, Amsterdam, Dangast, Italië, Motitzburg en Prerow.

Veel van zijn onderwerpen betroffen figuurvoorstellingen, portretten en landschappen.

Hij maakte deel uit van Die Brücke en wordt tot het expressionisme gerekend.

Hij was een Duitse schilder, graficus, beeldhouwer, architect en één van oprichters van de kunstenaarsgroep Die Brücke, een groep die in 1905 in Dresden werd opgericht en tot 1913 bestond. Samen met Der Blaue Reiter waren ze de kern van het Duitse expressionisme.

Heckel werd beïnvloed door Paul Gauguin en Vincent van Gogh.

Heckel werd vooral bekend door zijn houtgraveren zoals ook de leden van Die Brücke het houtgraveren als een nationale kunstuiting beschouwden.

Onder de invloed van etnische kunst en de houtgravures van Paul Gauguin namen ze een stijl aan die iets weg had van de vroege Duitse primitieven.

In 1937 verklaarden de Nazi’s zijn werk als “Entartete Kunst” (‘ontaarde kunst’).

Na de oorlog verhuisde hij naar Hemmenhofen en begon hij les te geven aan de Staatliche Academie der Bildenden Kũnste in Karlsruhe.

De werken van Heckel worden onder andere tentoongesteld in het Brücke-museum in Berlijn.

Vermeld in Allgemeines Künstlerlexikon,  Enciclopedia universale degli artisti, Saur, Witt Library, Vollmer, Thieme Becker, Bénézit.

N.b.: portretfoto werd door Ernst Ludwig Kichner geschilderd.