Ennio Morlotti – een zeer succesvolle Italiaanse kunstenaar – werd (zowel volgens Bénézit als Vollmer) in Lecco op 21 september 1910 geboren. Hij stierf in Milaan op 15 december 1992.
Ooit begonnen als accountant bij een oliemolen, koos hij al snel voor het kunstenaarsvak. Daarom volgde hij privé aan de Accademia di Brera een opleiding. Hij stopt vervolgens met werken als accountant en schreef zich in aan Accademia di Belle Arti in Florence (Felix Hull). Tevens volgde hij lessen bij Masaccio, Giotto en Piero della Francesca. Zijn verdere ontwikkeling kwam vooral tot stand na kennismaking met grootheden als Cezanne, het fauvisme en vooral het expressionisme van Soutine en Rouault.
Tijdens een expositie in Parijs raakte hij zeer onder de indruk van het werk van Picasso (o.a. de Guernica).
Na zijn Parijse periode vertrok hij weer voor even naar Italië om daarna neer te strijken in Londen. In 1939 sloot hij zich aan bij een groep extremistische kunstenaars (waaronder Ernesto Treccani, Guttoso, Renato Birolli en Bruno Cassinari).
Nog steeds ontevreden vond hij zijn plek in 1947 (tijdens zijn tweede verblijf in Parijs) bij de Fronte Nuovo delle Arti, een soortgelijke anarchistische beweging maar dan zonder esthetische codes. Het front was vooral gebaseerd op historische verwantschap, leeftijd, generatie. De beweging kenmerkte zich ook door een bepaald niveau van abstractie.
Maar nog steeds vond hij niet datgene wat hij zocht. Uiteindelijk blijft er een groep (Groep van Acht) over waaronder Lionelle Venturi en Cassinari Birolli.
Zijn werk bevat vooral veel naakten, stillevens en landschappen.
Vermeld in Vollmer, Witt Checklist, Bénézit en Saur.
Toont alle 2 resultaten
Morlotti, Ennio
Ennio Morlotti – een zeer succesvolle Italiaanse kunstenaar – werd (zowel volgens Bénézit als Vollmer) in Lecco op 21 september 1910 geboren. Hij stierf in Milaan op 15 december 1992.
Ooit begonnen als accountant bij een oliemolen, koos hij al snel voor het kunstenaarsvak. Daarom volgde hij privé aan de Accademia di Brera een opleiding. Hij stopt vervolgens met werken als accountant en schreef zich in aan Accademia di Belle Arti in Florence (Felix Hull). Tevens volgde hij lessen bij Masaccio, Giotto en Piero della Francesca. Zijn verdere ontwikkeling kwam vooral tot stand na kennismaking met grootheden als Cezanne, het fauvisme en vooral het expressionisme van Soutine en Rouault.
Tijdens een expositie in Parijs raakte hij zeer onder de indruk van het werk van Picasso (o.a. de Guernica).
Na zijn Parijse periode vertrok hij weer voor even naar Italië om daarna neer te strijken in Londen. In 1939 sloot hij zich aan bij een groep extremistische kunstenaars (waaronder Ernesto Treccani, Guttoso, Renato Birolli en Bruno Cassinari).
Nog steeds ontevreden vond hij zijn plek in 1947 (tijdens zijn tweede verblijf in Parijs) bij de Fronte Nuovo delle Arti, een soortgelijke anarchistische beweging maar dan zonder esthetische codes. Het front was vooral gebaseerd op historische verwantschap, leeftijd, generatie. De beweging kenmerkte zich ook door een bepaald niveau van abstractie.
Maar nog steeds vond hij niet datgene wat hij zocht. Uiteindelijk blijft er een groep (Groep van Acht) over waaronder Lionelle Venturi en Cassinari Birolli.
Zijn werk bevat vooral veel naakten, stillevens en landschappen.
Vermeld in Vollmer, Witt Checklist, Bénézit en Saur.
